- Μεγάλου Σπηλαίου, μονή
- Ανδρικό μοναστήρι στον νομό Αχαΐας, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Βρίσκεται κοντά στα Καλάβρυτα, στη δυτική γυμνή και κατακόρυφη πλαγιά του Χελμού και εξαρτάται από τη Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Το μοναστήρι, το οποίο είναι κολλημένο στο βράχο, περιβάλλεται από σπήλαιο από το οποίο πήρε και το όνομά του. Κατά την παράδοση, η μονή ιδρύθηκε τον 4o αι. μ.Χ. από τους Θεσσαλονικείς αδελφούς Συμεών και Θεόδωρο, οι οποίοι ανακάλυψαν το σπήλαιο και την εικόνα της Παναγίας με τη βοήθεια της νεαρής βοσκού Ευφροσύνης, η οποία σήμερα τιμάται ως αγία. Ωστόσο, οι πρώτες ιστορικές πληροφορίες που υπάρχουν για τη μονή ανάγονται στο τέλος του 13ου αι., όταν ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος B’ Παλαιολόγος (1282-1328) εξέδωσε ένα χρυσόβουλο που αναφέρεται στην αξιόλογη κτηματική περιουσία της μονής. Παρόμοια επίσημα έγγραφα υπέρ της μονής εξέδωσαν αργότερα και άλλοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, καθώς και οικουμενικοί πατριάρχες. Από τα κείμενα αυτά και από άλλες, πενιχρές, ιστορικές πηγές προκύπτει ότι με τα χρόνια, ιδίως κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, η μονή συγκέντρωσε εκατοντάδες μοναχούς και απέκτησε τόσο τεράστια κτηματική περιουσία όσο και μεγάλο αριθμό δουλοπάροικων. Αντίθετα, δεν αναφέρεται πουθενά ως κέντρο γραμμάτων ή τεχνών. Μετά τα Ορλωφικά (1770) η μονή λεηλατήθηκε από στίφη Αλβανών. Κατά την Ελληνική Επανάσταση ενίσχυσε τους αγωνιστές με τρόφιμα και πολεμοφόδια, ενώ περιέθαλψε πολλούς πρόσφυγες μετά την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Καταστράφηκε πολλές φορές από πυρκαγιά (1400, 1460, 1640, 1934), όμως τα ανθηρά οικονομικά της επέτρεπαν την ανοικοδόμηση μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στις 14 Δεκεμβρίου 1943, κατά τη γνωστή επιδρομή τους στην περιοχή των Καλαβρύτων, οι Γερμανοί λεηλάτησαν και έκαψαν τη μονή, ενώ σκότωσαν τους μοναχούς και το υπηρετικό προσωπικό. Ξαναχτίστηκε αμέσως μετά τον πόλεμο, κατά τρόπο όμως που απέβλεπε κυρίως στην πρακτικότητα και στη στερεότητα του οικοδομήματος παρά στη διατήρηση του παλιότερου αρχιτεκτονικού ρυθμού. Το πιο γνωστό από τα κειμήλια της μονής είναι η κηρόχυτη και ανάγλυφη εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας, που αποδίδεται στον ευαγγελιστή Λουκά. Πρόκειται για έργο ανατολικής τεχνοτροπίας, του 11ου ή 12ου αι., προερχόμενο πιθανότατα από τη Συρία ή την Παλαιστίνη. Οι μορφές που εικονίζονται στο έργο αυτό είναι σήμερα δυσδιάκριτες, όχι μόνο εξαιτίας της παλαιότητας του και των αλλοιώσεων που έχουν επιφέρει οι καιρικές συνθήκες, αλλά και εξαιτίας των αλλεπάλληλων μεταλλικών επενδύσεων της εικόνας. Επίσης αξιόλογη είναι και μία άλλη εικόνα της Παναγίας 15ου αι., η οποία, όπως προκύπτει από την επιγραφή της, αφιερώθηκε στη μονή εις μνημόσυνον κάποιου νεαρού γόνου της οικογένειας των Παλαιολόγων.
Dictionary of Greek. 2013.